Keruntuhan Soviet Union 1991 dan Struktur Politik Antarabangsa: Satu Analisis
Abstract
Artikel ini membincangkan keruntuhan Soviet Union dalam bulan Disember 1991 dan impaknya kepada struktur politik antarabangsa. Struktur politik antarabangsa bermula dari tahun 1945 hingga 1991 telah didominasi oleh dua buah kuasa besar iaitu Soviet Union dan Amerika Syarikat. Apabila sebuah daripada kuasa besar ini runtuh (iaitu Soviet Union), maka struktur politik dunia hanya didominasi oleh sebuah kuasa besar sahaja, iaitu Amerika Syarikat. Dalam dekad pertama selepas runtuhnya Soviet Union, amat jelas bahawa struktur politik antarabangsa bersifat unipolar, khususnya di benua Eropah. Sebelum runtuhnya Soviet Union 1991, benua Eropah terbahagi kepada dua kawasan pengaruh yang jelas, iaitu Eropah Barat dan Eropah Timur. Eropah Barat dikuasai oleh Amerika Syarikat dan Eropah Timur dikuasai oleh Soviet Union. Selepas runtuhnya Soviet Union, pihak Amerika Syarikat telah meluaskan pengaruhnya ke bahagian timur benua Eropah yang sebelum ini dikuasai oleh Soviet Union. Negara-negara bekas komunis telah menjadi anggota NATO. Selepas runtuhnya Soviet Union telah memberikan kesan kepada struktur politik dunia daripada bersifat bipolar kepada unipolar. Keadaan ini jelas berlaku dalam dekad pertama dan mula berubah kepada satu struktur baru selepas berakhirnya dekad pertama.
Downloads
References
Beeson, M. (2009). Hegomonic Transition in East Asia? The Dynamics of Chinese and American Power. Review of International Studies, 35(1), 95-112.
Jackson, R. & Sorenson, G. (2013). Introduction to International Relations: Theories and Approaches (sixth edition). Oxford, UK: Oxford University Press.
Jervis, Robert, (1991/92). The Future of World Politics: Will it Resemble its Past? International Security, 16(3), 39-73.
Keylor, W.R. (2003). A World of Nations: The International Order since 1945, New York & Oxford: Oxford University Press.
Kramer, M. (1996). The Soviet Union and Eastern Europe: Spheres of Influence. In Woods, N. (ed.) Explaining International Relations since 1945. Oxford, UK: Oxford University Press, hal. 98-125.
Mearsheimer, John, J. (1990). Back to the Future: Instability after the Cold War. International Security, 15(1), 5-56.
McGwire, M. (1998). NATO Expansion: A Policy Error of Historic Importance. Review of International Studies, 24(1), 23-42.
Mohd. Noor Yazid. 2020. Tri-polarity Structure and the Post-Cold War Asia Pacific Regional Politics, International Journal of Innovation, Creativity and Change, 14(3), 117-126.
Mohd. Noor Yazid.2017. Asia Pasifik sejak 1945: Perubahan Struktur Antarabangsa dan Percaturan Politik Serantau. Kuala Lumpur: Institut Terjemahan dan Buku Malaysia.
Mohd. Noor Yazid. (2015). The Theory of Hegemonic Stability, Hegemonic Power and International Political Economic Stability. Global Journal of Political Science and Administration, 6(6), 60-72.
Mohd. Noor Yazid. (2007). Hegemonic Powers, Radical Politics & Developmental State: the Case of Indonesia-Malaysia Political Relations During the Cold War. Kota Kinabalu: Penerbit Universiti Malaysia Sabah.
Nye, Joseph (jr.) & Welch, D.A. (2011). Understanding Global Conflict and Cooperation: An Introduction to Theory and History (eighth edition). Boston: Longman-Pearson.
Strange, S. (1987). The Persistent Myth of Lost-Hegemony. International Organisation, 41(4), 551-574.
Viotti, P.R. & Kauppi, M.V. (1993). International Relations Theory: Realism, Pluralism and Globalism (second edition). New York & Toronto: MacMillan Publishing Company.
Waltz, K. (2000). Structural Realism after the Cold War. International Security, 25(1), 5-41.
Waltz, K. (1967). International Structure, National Force, and The Balance of World Power. Journal of International Affairs, 21(2), 215-231.
Yahuda, M. 2006. International Politics of the Asia Pacific (second and revised edition). London & New York: Routledge.
Yong, J.W. & Kent, J. (2013). International Relations since 1945. Oxford UK: Oxford University Press.
